Cicho: Wstępem pisane

Spójrz. Matka trzyma swoje dziecko. Dopiero co wypłynęło spod jej serca. Właśnie teraz czuje dotyk jego skóry po raz pierwszy. Wszystko jest teraz pierwsze, nowe, wyjątkowe. Tak wyczekiwane, a tak już przesiąknięte miłością. Ach, jaka ona szybka.

Zobacz. Matka. Ona nie dopuszcza teraz myśli, że to małe zawiniątko tak źle skończy. Zrozum. Ona nie uwierzy, że kiedyś jego życie będzie powodem do wstydu. Będzie smutek. Samotność. E tam, przecież wszyscy jesteśmy samotni.

Widzi czyste dobro. Istotę bezgrzeszną. To dopiero życie zrobi z niej Człowieka. Zauważ. Nie ma ludzi dorosłych i jednocześnie nieskalanych. Wszyscy jesteśmy po latach tworem uszkodzonym.

Kiedyś tak mocno kochała poranki, pierwsze promienie słońca wkradające się przez zasłony, ich wyraźne ciepło, gdy układały się na jej policzkach, by zbudzić ją przyjemnym łaskotaniem.

Kiedyś uśmiechała się delikatnie, a wszyscy powtarzali, iż uśmiech ten niesie ze sobą powiew sielskiego dzieciństwa.

Kiedyś włosy pachniały jej świeżo skoszoną trawą, a w czarnych źrenicach oczu migotały małe iskierki, niczym pierwsze gwiazdy na nocnym niebie.

Dzisiaj uśmiech nie gości tak często na jej twarzy, a gdy się już pojawia nie ma w nim nic z dziecięcego uroku. Jest wyrachowany, uwodzicielski i jednocześnie odrobinę mroczny. Zapowiada zgubę każdemu mężczyźnie, do którego go kieruje.

Dzisiaj włosy są przesiąknięte mocnymi perfumami i dymem papierosowym. Drażniący zapach.

Dzisiaj w oczach nie widać subtelnego blasku. Czasami pojawiają się w nich języki żywego ognia - wyraźne, parzące, zrodzone z nienawiści. Często do siebie samej.

Dzisiaj cicho bez żadnego szmeru całuje zimne mury. Lity kamień w końcu przechwytuje jej ciepło, odziera ją z niego i sam nim pała. Złodziej. Mężczyzna.

To wszystko przez życie. Nie może znaleźć drogi do Jutra. Nie. Ona od dawna już jej nie szuka.  Nie ma sił.

Szczerze nie wiem co z tego będzie. Chcę z tym płynąć. Jedno jest życie, najwyżej nie wyjdzie.